Geen hoera: Waarom het toekennen van onze middelen géén reden tot vieren is

Terwijl anderen bloeden, lopen wij enkel een indexering mis. Hoera? Of toch onrechtvaardig dat we die indexering niet krijgen?

Jaar na jaar zien we onze subsidie dalen en dienen we ons personeelsbestand aan te passen. Werken in de socio-culturele sector is hiermee allerminst een gesubsidieerde job for life. Wat sommige -niet door kennis van zaken gehinderde- criticasters van het middenveld ook beweren. Uiteraard is het behouden van de huidige bedragen in vergelijking met wat andere collega-organisaties overkomt minder erg. Maar of we nu tevreden moeten zijn? Hoera gaan roepen? Neen. Samen zien we ons decretaal recht geschonden.

En toch, toch voelt het oncomfortabel. Klagen dat we minder krijgen, terwijl anderen erger overkomt. In De Standaard staat het artikel over de Avansa’s letterlijk rechts naast het artikel over de ’’linkse’ vzw’s die in hun subsidies verliezen’. Hiermee gaat De Standaard onbewust mee in een strategie van verdelen.

Terwijl net de diversiteit van onze sector haar kracht én relevantie vormt. Een diversiteit die in ons decreet als civiel perspectief verankerd zit. Een perspectief dat in gevaar komt wanneer één civiele actor zich als politieke macht boven haar eigen decreet plaatst. Wanneer ze vanuit partij-ideologisch belang weigert het advies van beoordelingscommissies te volgen.

Het is fijn om lezen dat de minister Gennez de Avansa’s looft als ‘bindmiddel in onze samenleving’. Het verbinden van mensen is echter slechts één van de drie decretale opdrachten. Naast de verbindende zijn er ook de kritische en de laboratorium rol. Deze rollen opnemen wordt helaas minder gewaardeerd, of zelfs na een positieve beoordeling gewoonweg afgestraft bij organisaties die hun erkenning of een deel van de middelen waarop ze recht hebben verliezen.

Hier zien we onversneden hoe politieke macht gebruikt wordt om kritische stemmen de mond te snoeren. Organisaties die het neo-liberaal discours met als ultieme doel ongebreidelde winst in vraag stellen of er alternatieven voor formuleren werd een lesje geleerd: adviezen die ons niet zinnen zullen we niet volgen.

Minister-president Diependaele plaatst met zijn uitspraken over de commissies (die door zijn partijgenoot Jambon werden geïnstalleerd) deze hiermee niet alleen buitenspel, maar ook met de broek op de enkels. Hun zogenaamde ideologische agenda moest dan ook politiek worden bijgestuurd.

Als verantwoordelijke van één van de Avansa’s hoor je mij geen hoera roepen. Wel roep ik op om hieruit te leren, om hiertegen te ageren, om samen met vele anderen als sector te bewegen, om ons te organiseren. Niet enkel onze sector maar de constitutionele democratie zelf staat onder druk wanneer we gemuilkorfd worden.

Onze democratie bestaat uit tegenmachten: de wetgevende, de uitvoerende, de rechterlijke, de media én wij die complexe, fluïde maar o zo rijke en diverse vijfde macht: het middenveld. Wie dit niet erkent is geen democraat.