Ik woon nog thuis en zoek mijn eigen weg. Door mijn rugzak verdwijn ik vaak naar de achtergrond: ik doe sneller iets voor anderen dan voor mezelf. De stap naar beschut wonen geeft mij hoop, maar ook veel financiële zorgen. Brieven van de FOD begrijp ik niet altijd en die stapels formulieren voelen als een berg. Soms laat ik rechten liggen, gewoon omdat ik niet weet hoe ik eraan moet beginnen. Wat ik mis is iemand die mij persoonlijk helpt, iemand die mee de weg wijst.
Mijn katjes en mijn boeken geven mij houvast. Ze voelen mijn pijn zonder dat ik iets hoef te zeggen, en in verhalen zoek ik manieren om sterker te worden en mijn grenzen te leren bewaken.
Bij Onderbelicht durfde ik voor het eerst uit de schaduw stappen en in de lens kijken: dit ben ik. Dat gaf mij vertrouwen. Ik hoop stap voor stap open te bloeien en een plek te vinden waar ik mezelf kan zijn, met meer rust en zekerheid.
Bij Onderbelicht stapte ik uit de schaduw en zei voor het eerst: dit ben ik!
