Ik ben een alleenstaande papa van twee tieners. Sinds mijn ex door psychische problemen uit beeld verdween, sta ik er helemaal alleen voor. De familie langs haar kant haakte af. Jarenlang combineerde ik een fulltime job met de zorg voor mijn kinderen, waarvan één met ADHD, en een huishouden dat helemaal op mijn schouders lag. Tot ik zelf instortte: burn-out, depressie en mentale uitputting maakten dat ik niet meer kon werken. Vandaag leef ik van een ziekte-uitkering. Mijn inkomsten zijn drastisch gedaald, de kosten alleen maar gestegen. Elke maand is het puzzelen en vaak moet ik dingen schrappen die mijn kinderen nodig hebben. Dat doet pijn.
Ondanks alles probeer ik vooruit te kijken. Mijn kinderen zijn mijn grootste drijfveer. Ik probeer optimistisch te blijven: ik zoek uitdagingen, doe elke dag net iets meer en geniet van kleine dingen.
Onderbelicht gaf me de kans mijn verhaal te delen en naar anderen te luisteren. Dat gaf me opnieuw energie. Ik gun ieder mens liefde, geluk en hoop - ook al mis ik dat zelf soms. Ik blijf zoeken naar verbinding en wil ik laten zien dat vaders zoals ik bestaan, en dat we sterker zijn dan we soms zelf denken.
Voor vaders zoals ik is er geen vangnet.
