Achter mijn ruwe bolster en mijn peperkoeken hart zitten diepe littekens: medische problemen, schulden op mijn naam en een verlies dat ik nooit heb kunnen verwerken.
Soms voelt het alsof ik honderden bordjes tegelijk moet draaien, terwijl ik niet wil dat mijn kinderen zien hoe zwaar dat weegt. Ik heb fouten gemaakt, ben vaak gekwetst geweest en heb periodes gekend waarin ik psychisch en financieel helemaal aan de grond zat. Toch blijf ik vechten, voor mijn twee kinderen en voor mezelf.
Ik haal kracht uit mijn innerlijke vechter, maar ook uit de mensen rondom mij. In het verenigingsleven - bij de bloemencorso en de wijkkermis - en in mijn buurt vind ik steun en waardering. Ik word gezien om wie ik ben en om wat ik doe. Dat geeft mij energie om anderen te helpen die ook uitsluiting ervaren. Ik ben trots op de persoon die ik geworden ben: getatoeëerd, gepiercet, misschien niet altijd zacht, maar met een hart dat klopt voor mijn kinderen en voor iedereen die, net als ik, heeft moeten leren overleven. En ik blijf rechtstaan, met de hoop dat er in de toekomst meer gelijkwaardigheid komt voor iedereen.
Mensen in armoede hebben hier niet voor gekozen - wij verdienen gelijkwaardigheid.
