© Eva Buyst
Na vier intense en betekenisvolle jaren bij Avansa neemt Eva afscheid op 17 mei 2025. Niet met een deur die dichtvalt, maar met een open blik richting nieuwe horizonten – letterlijk én figuurlijk. In dit openhartige gesprek blikt ze terug op de vele verbindingen die werden gelegd, processen die in beweging kwamen, en de persoonlijke lessen die blijven hangen.
Wat drijft iemand om alles los te laten en te kiezen voor een nieuw leven in Italië? Welke inzichten neem je mee uit een job waarin mens, samenleving en verandering zo centraal staan? En wat laat je achter voor wie blijft? Een gesprek over moed, vertrouwen, loslaten en thuiskomen – op de werkvloer én in jezelf.
Je vertrek komt er na vier intense jaren bij Avansa. Wat neem je vooral mee uit deze periode?
Ik neem enkele zaken mee:
Ik blik met een blij gemoed terug op alle projecten: of het nu gaat over het feit
Het zijn stuk voor stuk realisaties die het terugblikken waard zijn!
Het is soms niet evident om als sociaal culturele middenveldspeler als een volwaardige partner te worden beschouwd. Ik hoop dan ook dat we onze rol binnen het Landschapspark Vlaamse Ardennen en de vierde pijler verder kunnen blijven ontwikkelen, ook na mijn vertrek.
De keuze om naar Italië te verhuizen is bijzonder. Wat heeft je tot die stap gebracht?
Het is Italië geworden, maar het had ook Zuid-Afrika of Argentinië kunnen zijn bij wijze van spreken. Ik vermoed - want ik ben niet zeker - dat de drive om alles los te laten te maken heeft met een zoektocht naar stilte vanbinnen. We zijn erg gewoon om ons leven in structuren te gieten: werkzekerheid, relatiezekerheid, het ritme van de dag, van het gezin, de vormen die we kennen.
Meestal duurt het tot een gezegende leeftijd vooraleer we wat stiller kunnen vallen. Maar dan zijn we soms niet meer fysiek of mentaal in staat om te springen in een nieuw leven, om nieuwe dingen te creëren.
Met het loslaten van alle gekende structuren, zoek ik dus eigenlijk de zegening van de oudere leeftijd op, in een lichaam van een veertiger. Misschien noemen anderen dat wel een midlifecrisis (😉).
Dat ik dagelijks naar de sterren, bergen en verre horizonten zal kunnen kijken, gezonde lucht inademend, is alvast geen slechte start om scherper te horen naar wat zich in de stilte beweegt.
Loslaten is soms de moedigste vorm van thuiskomen.
Wat hoop je dat Avansa meeneemt uit jouw tijd hier?
Wat ik graag als nalatenschap achterlaat binnen de organisatie, is dat jezelf kunnen en mogen zijn op de werkvloer - in vreugde met lachsalvo’s en in weerstand met nukkige buien, in beweging en verstijving, in verwarring en helderheid - een essentieel geschenk is dat je kan geven aan jezelf én aan de collega’s om te kunnen blijven connecteren.
Het besef dat alles een fase is, en daardoor relatief, terwijl liefde er altijd is, vormt de bedding om in thuis te komen. In een omgeving en ritme waar je je collega’s soms vaker ziet dan familie, is dat bij elkaar kunnen ‘thuiskomen’ fundamenteel. Uiteraard moet het gezond en in balans blijven - het is geven en nemen, grenzen leren kennen en grenzen bewaken. De focus ligt op de beweging in de samenleving en dat kan het beste als je in tune blijft met jezelf.
Als je één wens mocht meegeven aan je collega’s, de regio of de deelnemers van Avansa, wat zou dat zijn?
Het is een wens die opgaat zowel voor collega’s, voor de regio en voor de inwoners.
Mijn wens is dat de hedendaagse mentale en emotionele verkramping wat kan ontspannen: niemand heeft het grote gelijk, de grote waarheid in pacht. We hebben wel elk ons eigen creërende kracht en die komt met een zekere verantwoordelijkheid: hoe we handelen - of soms juist niet handelen -, hoe we ons bemoeien of ons juist onttrekken binnen onze dichte en verre omgeving bepaalt de vorm van de realiteit waarin je je bevindt vandaag én morgen.
Dus aan de zijlijn gaan staan, wat gaan klagen of verzuren is simpelweg geen optie.
Verbinding begint bij jezelf durven zijn – ook op de werkvloer.
Onze voorgaande magazines:
